TTB İzmit Koordinasyon Merkezi'ne

ya da bir olağandışı durumda TTB deneyimine dair

tamamiyle bireysel ve duygusal bir yazı

Dr.Cavit Işık Yavuz

Depremzede

17 Ağustos 1999: Deprem. Saat 03 küsur. Süre 45 saniye deniyor. Evden kırkıncı saniyede çıkabiliyorum. Karanlığı anlamaya çalışıyorum, kendimi, etraftaki binaları ve o 45 saniye denilen sürede yaşadıklarımı...

Evet yaşıyorum. Yalnızlığımdan sıyrılıp kendimi kontrol ediyorum. Buradayım, gece ve sokağın ortasında bir karmaşada. Bağrışlar ve çığlıklar arasında. Ya başkaları? Neredeler? Acaba neredeler? Önce umut ve telaşla ve sonrasında çaresizce telefona sarılmalar. Yenilgi yenilgi ve yenilgi...

Karanlık; sadece o var. Hiç bu kadar uzun gelmemişti hastane yolu. Bu şehri hiç bu kadar karanlık görmemiştim. Karanlığın arasında ulaşılabilen sesler ve sisli görüntüler. Hastane: sanki acının sokak panayırı. Şaşkınlık, korku, dehşet: Belki daha da tanımsız. Ard arda gelen otomobiller çığlıkları taşıyorlardı.

Gün ışıyordu, her şey aslında yeni başlıyordu.

Depremi yaşadık. Bunu anlatmak çok zor. Sadece ifade etmek değil ama! Yani anlatabilmek, yani anlatabilecek gücü bulabilmek! Hepimiz bir yerlere koştuk, yaşamanın biraz sevinci ancak bir o kadar da ağırlığı ile...

Hemen hemen hepimiz kendi kurumlarımızın çaresizliğini gördük. "Ne yapmalıydık" sorusu çınladı belleğimizde.

Kimimiz TTB'lilerle karşılaştı. Bölgeyi gezen ve "Ne yapılmalı" sorusunu soran bu insanlarla ortaklaşmalarımız vardı. Sonra çalışma hazırlıkları başladı. Ziyaretler, gezilerle beraber şekillendi aslında okuduğunuz bu çalışma. Bir mekan gerekiyordu, bulundu. Ekip gerekiyordu, hazırdı. Umut gerekiyordu, derinliklerimize inince bulduk çıkardık onu.

Yıkılışımızın üzerinden üç ya da dört gün geçmişti (şimdi net olarak hatırlamıyoruz o günleri). Yeni mekanımıza bir yandan yerleşip, bir yandan algılamaya çalışırken olup bitenleri...

Aslında her şey yeniydi.

Yeni

yepyeni...

Aslında anlamı var mı şunları yaptık demenin? Onlar insan geldi geçti, paylaşıldı, paylaşıldı, paylaşıldı... Umutlar büyüdü; acılar da