.........
|
Bu ayki Günlüğümden sayfalarında, Dr.
Ali İhsan Güler’in anılarına yer veriyoruz. Sizin anılarınızı da bekliyoruz.
Kendi sorunlarınızmış gibi görünenlerin pek çoğu aslında hepimizin sorunu.
Çözümleri de paylaşalım.
Ben bir tıp doktoruyum. Neredeyse 20 yıl oluyor mesleğe başlayalı. Küçük bir çocuktum henüz bu mesleğe gönül koyduğumda. Hala öyle midir bilmem ama bizim zamanımızda "Büyüyünce ne olacaksın?" diye sorduğunda büyükler, "Doktor olacağım” derdi on çocuktan dokuzu. Ama benim gönül koyuşumun öyküsü bu kadar sıradan değil. En azından alışılagelmiş değil. Bana özgü bir öykü bu. Annemin anlattığına göre: iki-iki buçuk yaşlarında iken bir gece ateşlenmişim. Babamsa evde yok. Çünkü babam o zamanlar özel idarede tahsildar. At sırtında köy köy dolaşıp arazi vergilerini topluyor. Gece sabaha karşı eve döner babam, pürtelaş o zamanlar ilçemin tek doktorunun evine koşar beni kucaklayıp panik içindedir. Çünkü benden önce de dört çocuğu ölmüştür bilinmez nedenlerden. Doktorun kapısını çalarlar ama nafile rahmetli babama göre doktor uykusunu bölüp açmamıştır kapıyı belki de evde yoktur ya da yorgunluktan duymamıştır. Başka bir yere götürecek ne araç ne de imkan var. Bildik yöntemlerle düşürmeye çalışırlar ateşimi. Ama sonuçta benim iki gözüm birden şaşı olur bu ateşli hastalığın sonunda. Babamın öfkesi dağ gibi büyür doktora yıllar içerisinde ve yıllarca yüreciğinde saklar bu öfkesini. Aradan uzun yıllar geçmiş ve ben doktor olmuştum. O doktor ise kısa bir süre sonra yurt dışına yerleşmişti. Ama birkaç yılda bir Türkiye'ye geldiğinde ilçemize gelerek birkaç gün eski arkadaş ve dostlarını ziyaret edermiş. Haziran 1984 Bende zorunlu hizmetimi yaptığım Hakkari'den izinli gelmiştim. Akşam üstü saatlerinde babam telaşla eve gelerek bana "çabuk bir yere gideceğiz" dedi ve birlikte çarşı meydanına doğru yürümeye başladık. Bir esnaf dükkanının önünde birkaç kişi oturuyordu. Biri hariç diğerlerini tanıyordum. Onunda kim olduğunu az sonra anlayacaktım. Babam topluluğa hitaben selam verdikten sonra elimden tutarak o kişiye dönerek; "Bu çocuk kim doktor bey biliyor musun?" diye sordu. Ama yanıtımı beklemeden kükredi. "Bu çocuk hani o gece kalkıp bakmadığın için şaşı olan çocuk onu okuttum doktor yaptım ama o da senin gibi yapacaksa emeklerim haram zıkkım olsun" dedi ve kolumdan çekerek oradan uzaklaştık. Herkes gibi bende çok şaşırmıştım. Aradan 25 yıl geçmişti ama babam hala yüreğindeki yangını söndürememişti. Benim meslek etiğimi deontolojiden daha fazla bu olay belirlemiştir ve şimdi anlamıştım üniversite sınavları aşamasında babamın ilerde tıp fakültesi ısrarını halbuki bende gönül koymuştum yıllar öncesinden çünkü büyüdükçe şaşılığım içime dert oluyordu. Çocukluk bu ya oyun oynarken ortaya çıkan her çocuk kavgasında “yılık” vb. tabirlerle yüzüme vuruluyordu bu özürüm. Eve gidip ağlamaktan başka bir şey gelmiyordu elimden. Başta büyübabam ve babaannem olmak üzere herkes derdime çare bir yer aramakla meşguldü. Ama gerek o zamanların olanaklarının kısıtlılığı, gerek yoksulluk, gerekse cahillik sonucu hekimlere ulaşmam gecikiyordu. 6-7 yaşlarındayken babaannemin beni Bursa’da bir göz doktoruna götürdüğünü anımsıyorum birkaç kez doktorun simasını bile anımsamıyorum ama iki şey çıkmıyor usumdam. Biri saat kulesi gibi bir yerde asılı Mabel cikletlerinin üstündeki arap kıza benzeyen ve saat başlarında gong vururken dilini çıkaran kocaman bir saat, diğeri ise üstündeki köprüden geçerken görülen üstü çiçekler ile kaplı harika güzellikte bir dere. Nilüfer Çayı sanıyorum. Büyüdükten sonra her Bursa’ya gidişimde her ikisini aramıştır hep gözlerim ama ne arap kızlı saati görebildim bir daha, ne de Nilüfer Çayının muhteşem güzelliğini. Sonra birilerinden ünlü bir doktor öğrendi ailem. İlkokul üçüncü sınıfı bitirmiştim. 9 yaşındaydım artık. Büyüdükçe özürümle alay edilmesi daha da ağrıma gidiyordu. Annem kolundaki bilezikleri, babaannem boynundaki altını satarak
babama verdiler. Babamla İstanbul’a yola koyulduk. Öyle lüks otobüsler
falan yok ozaman önce Bandırma’ya, oradanda, gece vapuru ile İstanbul.
İşte ben böyle doktor oldum. Bu bir pembe dizi senaryosu değil.
Babamın hakkını helal edeceği bir doktor olmaya çalıştım. Hakkari ve bir
süre Balıkesir merkezde çalışıp, ilçeme dönerek 12 yıl ilçemde görev yaptım.
Babam sağdı. Sınavdan geçtim ve bir gün durup dururken bana emeklerini
helal ettiğini söyledi. Çünkü günün hangi saati olursa olsun hastalarım
kapımdan dönmedi.
|